JiM - Polska na niebiesko

Cześć. Jestem Olga i opowiem wam część życia. Opowiem wam o specyficznej znajomości i cierpieniu osoby, które ktoś, ktoś poza moją rodziną skutecznie zmienił na chociaż krótki okres czasu i zmienił moje postrzeganie świata jako dziecka. Opowiem wam też o bólu, z którym łączy się miejscami moje życie i o tym, z czym walczę.

Obecnie mam 22 lata, studiuję Edukację Artystyczną na aps. Jestem osobą w spektrum Autyzmu, co bywa moją zaletą, jak i wadą. W szkole jednak było uznawane za wadę. Na początku do 8-10 roku życia nie miałam żadnej diagnozy, jednak moja mama już po krótkim czasie od mojego pojawienia się na świecie zaczęła latać ze mną po psychologach czy psychiatrach. Czemu?! Niepokoiła się. Byłam wyjątkowo niespokojnym i gadatliwym dzieckiem. Dzieckiem, które w nocy nie umiało spać, jak inne a jego nadpobudliwość przyczyniała się do problemów. Nigdy nie potrafiłam wcześnie zasnąć a w nocy wierciłam się i narzekałam. Nie płakałam. Po prostu leżałam nieprawdopodobnie się męcząc. Utrzymywało się to przez całe dzieciństwo, dojrzewanie i nadal powraca. Może się to wydawać dziwne, ale pamiętam to. Któregoś razu w związku z bezsennością przeczytałam całą księgę , Opowieści z Narnii" przez nockę. Zaoferował mi to zresztą jeden z kolegów z autyzmem w późniejszym okresie dzieciństwa. ‌Potrafiłam budzić moją mamę, przez co była ona jeszcze bardziej zmartwiona. W końcu niemowlę i małych bez zaburzeń spałby o takiej porze a nie był w pełni wypoczęty i chcący wariować.

Kolejnym objawem osoby z ZA było kiwanie się, w przód i w tył, na co w rodzinie nie umieli znaleźć żadnego wyjaśnienia, przecież należałam do zadbanych, kochanych i wręcz częściowo rozpieszczanych dzieci i powody do choroby sierocej nie miały żadnych podstaw. Stawiano mi różne diagnozy, ale żaden ze specjalistów w tamtym okresie nie zaoferował, że jestem autystyczna. W końcu należałam do płci żeńskiej a ,,dziewczynki na takie dolegliwości się nie skarżą". Jak to niektórzy twierdzili i nadal twierdzą.

W końcu postawiono mi diagnozę ADHD. Na tym pierwszy etap się zakończył. Jednak powrócił on w latach szkolnych. Idąc do klasy 0, szybko okazało się, że nadpobudliwość nie jest jedynym moim kłopotem, o czym mnie samej udało się przekonać. Nie umiałam bowiem znieść hałasu w tak dużej grupie dzieci, ani podjąć z nimi zabaw wymagających koordynacji ruchowej, takich jak gra w piłkę, czy ćwiczenia fizyczne. Nie potrafiłam też kolorować, tak jak one. Moje prace plastyczne w tamtym okresie, były według standardów dorosłych w ocenie prac dzieci, po prostu brzydkie. Rysowałam kołami, przyciskałam ołówek bardzo mocno nie umiałam inaczej. Uwielbiałam rysować i skupiałam na tym większość uwagi. Robiłam szybkie bazgroły a moim postaciom na nich nadawałam historie i imiona. Dobierałam specyficzne barwy. Niekażdy z nauczycieli uważał to za plus. Prędzej za minus.

Moja pani pedagog wspomagająca z klasy zero okazała się okropną osobą na stanowisku, które zdecydowanie ją przerasta. Była dla mnie wredna i niemiła, podobnie dla chłopca z zaawansowanym autyzmem. Uważam, że powinien on przebywać w szkole specjalnej, bo kontakt z nim ograniczał się do słuchania jego pisków i wybuchów agresji, dla jego dobra na tym etapie myślę, że zbyt szybko znalazł się między dziećmi bez zaburzeń. Jednak obowiązkiem tej pani było się nim dobrze zająć a ona potrafiła go szarpnąć lub uderzyć. Nie radziła sobie. Mnie również, jak pisałam, z jej strony spotykały krzywdy. Skrytykowała moją pracę plastyczną, ponieważ jej kolory były inne niż reszty dzieci. Gdy inne dzieci wybrały do pokolorowania dzieci na śniegu jasne barwy, ja wzięłam odcienie fioletu, czerwień żółty oraz czarny. Chciałam zrobić zachód słońca. Gdy zapytałam pani czy ładnie, oznajmiła, że praca jest ,,ohydna". Rysunek został wyrzucony przeze mnie do kosza i płakałam cały dzień. Mama była oburzona.

Podobne zdarzenie miało miejsce na balu, gdzie bałam się nagromadzenia ludzi i hałasu. Błagałam panią, by pozwoliła mi wyjść z sali gimnastycznej, bo bardzo się boję i bolą mnie uszy. Ale miała mnie gdzieś, chciała mnie zmusić do zabawy a gdy ciągle się wzbraniałam, darła się na mnie.

Nie przyszło jej nawet do głowy, że moje zachowanie jest typowe dla dzieci z ASD. Baba została zwolniona po tym, gdy reszta rodziców dzieci zdrowych i z zaburzeniami poszła na skargę do dyrekcji szkoły. Tymczasem mama myśląc że mam ADHD posłała mnie zajęcia rewalidacyjne, gdzie kobieta pierwszy raz zauważyła, że wykazuje objawy nie ADHD, ale Zespołu Aspergera. Powiedziała to mamie a mama czytając o tym zauważyła, że moje zachowania mocno wpisują się w te w spektrum.

Później otrzymałam diagnozę. Zaczęła się wtedy moją walka. Jako dziecko byłam raczej szczęśliwa, zmieniłam szkołę na prywatną i przez pierwsze trzy lata było super. Niestety z czwartą klasą do grupy doszli inni uczniowie a ja stałam się popychadłem całej klasy pod przewodnictwem jednego z nich. Byłam inna, niż moi rówieśnicy. Zarówno pod względem dojrzałości wiekowej, jak i innych cech ZA. W wieku 10 lat potrafiłam się jeszcze czasowo bawić lalkami bobasów. Inni śmiali się z tego. Podczas rysowania stukałam w kartkę długopisem lub ołówkiem, pomagało mi się to odstresować. Niestety, dzieci uznały to za powód do śmiechu. Tak samo fakt, że nigdy nie należałam do szczupłych a wręcz przeciwnie. Problem z koordynacją ruchową i niezgrabnością nie ułatwiał sprawy.

Któregoś dnia zostałam po prostu pobita, za bycie sobą, za powiedzenie o czymś, co było złamaniem nie pisanej zasady, wychowawcy. Chłopcy z klasy zemścili się na mnie i pobili. Skopali mnie w damskiej toalecie. Miałam siniaki wszędzie. Zagrozili mi kolejnym pobiciem, jeśli komuś powiem. Bałam się, że mnie zabiją. Nigdy w życiu tak nie czekałam na mamę. Musiała mnie uspokajać w samochodzie. Powiedziałam jej a raczej pokazałam. Tata chciał to zgłosić na policję, ale zadecydował, że dla mojego dobra i stresu najpierw zajmie się tym szkoła. Jak należało się spodziewać w szkole prywatnej nie zostały podjęte absolutne żadne konsekwencje wobec dzieci. A oni chociaż mieli zakaz zbliżania się do mnie, nadal upokarzali mnie słownie, po czasie zaczęłam wierzyć w to co mówią. Jeden z chłopców nazwał mnie głupią k***, drugi wyzwał od dziwek, jeszcze ktoś powiedział: to nie jest ona to jest ono. Zabolało mnie to. Teraz wiem ze nawet gdybym była osobą niebinarną mówiła bym o tym głośno, tak samo nie boję się powiedzieć. Tak, prawdopodobnie jestem biseksualna. Nie ma w tym nic złego. Orientacja i płeć nie są od nas zależne. Czyjeś potrzeby nie świadczą o człowieku. Nikt nie jest z natury zły. Nawet te dzieci, które mnie wtedy gnębiły doświadczyły w życiu ogromnego cierpienia. Potrzebowały pomocy, której rodzice nie potrafili im dać. Ból rozładowali agresją na dziecku, które nie potrafiło się obronić. Zrobili rzecz straszną, ale myślę, że byłabym w stanie im to po latach wybaczyć. Oni też byli sami ze swoimi przeciwnościami. Nie mniej wtedy znęcali się nade mną, a ja coraz bardziej czułam ze życie nie ma sensu. W domu również się nie przelewało, Ojciec nie tylko stracił pracę i firmę. ale również zaczął pić. Dochodziło do sporów. Żeby spłacić kredyt we frankach rodzice musieli sprzedać dom. Tata nadużywał alkoholu, mama się z nim kłóciła. Opamiętał się dopiero po czasie i wyszedł z nałogu. Do tej pory uważam to za cud. Powiedział, że daliśmy mu siłę. Przeprowadziliśmy się do babci. Mieszkaliśmy we trójkę w jednym małym pokoju. Było mi ciężko.

Myślałam o samobójstwie, chociaż nikomu nie powiedziałam. Wspomnienia z czterech lat poprzedniej szkoły były we mnie . Były dla mnie palącym bólem, cierpiałam tak bardzo, jak tylko może wystraszone autystyczne dziecko. Tata mieszkał sam, poza domem babci u swoich rodziców, przyjeżdżał kiedy mógł. Mama mamy nie chciała go widzieć. Była na niego wściekła. Pogodzili się dopiero po czterech latach. Mam wrażenie, że w tamtym okresie cofnęłam się w rozwoju z powrotem do klas pierwszej i drugiej podstawówki. Wyuczone już umiejętności komunikacyjne spadły. Chciałam być otwarta, lecz nie umiałam. Zmiana szkoły na klasę integracyjną do tego ja ostatnią podstawówki, gdzie wszyscy się znali... Bałam się. Bałam, że dzieci znienawidzą mnie tak, jak w prywatnej. Mama musiała mnie zmusić do pójścia na rozpoczęcie roku. Gdy zobaczyłam swoje wychowawczynie, było jeszcze gorzej. Popatrzyłam na dwie kobiety. Zdecydowanie wyglądały specyficznie. Były to osoby wystrojone i zadbane, aż do przesady a przynajmniej tak sądziłam. Jako dziecko nigdy nie widziałam jeszcze, by ktokolwiek był aż tak bardzo zadbany. Tym bardziej, że jako dziecko z ASD dbanie o siebie było dla mnie abstrakcją.

Nienawidziłam szczególnie czesania i mycia włosów, wiązało się to dla mnie z dużym bólem. Wtedy ubierała mnie głównie mama. Mój wygląd był kwestią drugorzędną. Patrząc na te kobiety miałam wrażenie, że coś mi nie pasuje, szczególnie mocny makijaż jednej z nich, biorąc pod uwagę jej wiek wydawał mi się nie na miejscu. Ależ byłam niedojrzała. Jej strój, nieco jak dla mnie w tamtym okresie śmiały, tym bardziej. Wyraz twarzy i fryzura sugerowały mi despotyczną, starą jędzę. U drugiej podobnie, chociaż budziła mniej przerażające skojarzenia. Do tej pory śmieje się ze swojej głupoty. Bo osoby, które tak pochopnie skreśliłam całkowicie myśląc, że scenariusz z danych lat szkolnych się powtórzy, naprawiły podczas tego jednego roku, to co inni ludzie, łącznie z nauczycielami, zdążyli zepsuć przez poprzednie trzy lata szkoły prywatnej. Jako dziecko nie zdawałam sobie sprawy z tego, z czego zdaje sobie sprawę teraz z biegiem lat, patrząc na to z boku jako na zagubioną, zastraszoną i nie widzącą specjalnie wyjścia z sytuacji dziewczynkę z ASD, której wydawało się, że świat jej nienawidzi i to ona jest temu winna, bo nie jest taka jak inni. Bo dla niej świat jest czarno-biały. Nikt poza domem, gdzie rodzicie starali się z całych sił, nie uczył jej tych odcieni szarości, a potrzebowała tego. Skąd miała wiedzieć o tych nie pisanych zasadach, jak nie od innych ludzi ze środowiska szkolnego. Nauczona niezbyt dobrymi doświadczeniami ,że ludziom ufać nie należy, bałam się mojej wówczas nowej pedagog wspomagającej i wychowawczyni strasznie. Tym bardziej, że wygląd , szczególnie pierwszej z nich dalej mnie nie przekonywał. Myślałam stereotypami. Ach ten zespół Aspergera...

Gdy pierwszy raz, ktoś zamiast jak przedmiot bez głosu i popychadło, potraktował mnie na poważnie, podmiotowo, byłam w niezłym szoku. ,,To ja jestem dla kogoś człowiekiem a nie rzeczą?! To ja mam prawo się źle czuć?! Mogę wrócić do domu?! Naprawdę ta osoba nie zmusza mnie żebym tu siedziała?!". Szok nie do opisania. Znajomość przez rok z dwiema dość ekscentrycznymi nauczycielkami zakończyła się swojego rodzaju przyjacielskimi relacjami, i nie jeden czytając to zdziwi się. To tak można?! A i owszem. Obecnie po prostu wśród pracowników oświaty brakuje ludzi, którym zależy i którzy zamiast pójść do pracy z przymusu mimo ogólnego rozgardiaszu potrafią potraktować sytuację na poważnie, nim zmieni się ona w piekło. A życie dziecka z problemami można przecież odmienić cierpliwością, dobrym gestem, ciepłymi słowami i chwilą uwagi. Nie tylko ja zyskałam na pomocy tych osób, jednej z moich znajomych z klasy w tamtym okresie z ,,dzikiego autystycznego dziecka" pod ich wpływem zmienił się w całkiem kontaktową osobę. Chociaż w gimnazjum gnębienie mnie powróciło i wciąż mnie nie znoszono, stałam się silniejsza niż przedtem. Zdjęcie tymi kobietami, które zrobiłam na jednej z wycieczek towarzyszyło mi podczas załamania nerwowego w szpitalu, w którym znalazłam się przez silną reakcję nerwową spowodowaną nauką. Pomogło mi dojść do siebie. Wydaje się naiwne, ale w tamtym okresie potrzebowałam wsparcia. I otrzymałam je. Jeśli któraś z tych kobiet, w co wątpię, to przypadkiem przeczyta. Dziękuję z całego serca za pomoc w tamtym ciężkim okresie życia. Dziękuję również moim rodzicom, którzy są dla mnie do teraz osobami niepokonanymi. Dziękuję też każdemu kto zamiast osoby z autyzmem potrafi widzieć we mnie też kobietę.

Jestem Monika. Mam 20 lat. Dopiero w wieku 17 lat wykryli mi autyzm, zespół Aspergera. Przez 9-10 lat miałam koszmarne dzieciństwo i szkołę do której uczęszczałam. Praktycznie nikt mnie nie lubił i nie szanował. Ciągle mnie straszyli, grozili, nękali, wyśmiewali, bili... Żadna z moich byłych wychowawczyń razem z pedagog nie pomogli mi. 

Chcieli mnie nawet wyrzucić ze szkoły. Zaczęłam naukę w szkole zawodowej. Dopiero mój były wychowawca zaczął się o mnie martwić, gdy widział że jestem w ciągłym niepokoju oraz że się samookaleczałam. On porozmawiał z moją mamą i pokierował nas do szpitala psychiatrycznego. To tam wykryli i zdiagnozowali mi Aspergera ze stanami lękowymi. Teraz jestem w innej szkole, uczę się drugiego już zawodu. W tej szkole specjalnej mnie akceptują, rozumieją, pomagają. Niestety mam problem, że bardziej lubię rozmawiać z nauczycielami, a nie z nauczycielkami. Ponieważ nie ufam, aż tak nauczycielkom, mam z tym problem i na razie tak trzymam się na uboczu. Mam chęć zemsty na tych, którzy mnie skrzywdzili, ale po co mam to robić. Przecież karma wraca. Teraz mieszkam z mamą w spokoju i ciszy, z dala od awantur, kłótni, nękania psychicznego oraz ojca, który teraz się obudził. że ma córkę.

Mam na imię Anna i jestem mamą 5-letniej Julii, u której zdiagnozowano autyzm. Julia jest cudownym, uśmiechniętym dzieckiem, aczkolwiek bywa naprawdę trudna i czazem ciężko mi opanować jej histerie. 

Miałam bardzo ciężki poród i od samego początku czułam, że Julia jest inna niż niemowlęta, z którymi do wtedy miałam do czynienia. Ale to moje ukochane dziecko i zrobię wszystko, by jej pomóc stać się samodzielną, wspaniałą kobietą. Julia to najlepsze, co mnie w życiu spotkało.

Jestem mamą 6-letniego Kuby z autyzmem. Diagnozę usłyszałam gdy syn miał 2,5 roku. Oczywiście wszystko musiałam załatwić prywatnie, bo w moim mieście średni czas oczekiwania do psychiatry dziecięcego to ok. pół roku. Stracony czas, który można przeznaczyć na terapię. 

Kuba mówi jednak cały czas, mierzymy się z zachowaniami niepożądanymi (niestety zagrażającymi zdrowiu i życiu dziecka, jak i osób w jego otoczeniu). Widzę postępy terapii, bo zachowań jest trochę mniej. To ciągła walka o przyszłość syna.

Cześć, mój synek ma teraz 14 lat. W wieku 7 lat zdiagnozowano u niego zespół Aspergera. Damian od urodzenia był bardzo, aż za bradzo, spokojnym dzieckiem. Nie płakal, kiedy był głodny czy miał mokra pieluchę. Kiedy był niemowlakiem, jego oczy były skierowane w jeden punkt. Lekarze mówili, że to minie. Lecz tak nie było.

Do 4 roku życia moczył się, a do 3 roku życia mówił wybiórczo. Lekarze mówili, że to minie. Jednak po długiej diagnozie u psychiatry i psychologa z poradni dla dzieci zaburzeniami całościowymi, stwierdzono zespołów Aspergera. W wieku 7 lat moje dziecko zostało zdiagnozowane i rozpoczęliśmy leczenie. Pomimo wysokiego ilorazu inteligencji, nadal ma problem w dostosowaniu się w społeczeństwie. Pomimo, iż jest lubiany przez kolegów, jest zamknięty w swoim świecie. Cały czas musi mieć wsparcie specjalistów i osób najbliższych. Cały czas potrzebuje współdziałania osób trzecich. Pozdrawiam

Mój syn został zdiagnozowany, gdy miał 8 lat. Ciche dziecko, które bało się wszystkiego, co nowe. Syn jest piętnowany w szkole, ale swiadomość, że ma zespół Aspergera pomogła nam wychować wspaniałego, mądrego nastolatka. 

Wojtek ma 13 lat i chciałabym, aby w przyszłości miał grono przyjaciół. Jestem z niego dumna. Jest moim ulubionym człowiekiem na ziemi.