JiM - Polska na niebiesko

Cześć. Jestem Olga i opowiem wam część życia. Opowiem wam o specyficznej znajomości i cierpieniu osoby, które ktoś, ktoś poza moją rodziną skutecznie zmienił na chociaż krótki okres czasu i zmienił moje postrzeganie świata jako dziecka. Opowiem wam też o bólu, z którym łączy się miejscami moje życie i o tym, z czym walczę.

Obecnie mam 22 lata, studiuję Edukację Artystyczną na aps. Jestem osobą w spektrum Autyzmu, co bywa moją zaletą, jak i wadą. W szkole jednak było uznawane za wadę. Na początku do 8-10 roku życia nie miałam żadnej diagnozy, jednak moja mama już po krótkim czasie od mojego pojawienia się na świecie zaczęła latać ze mną po psychologach czy psychiatrach. Czemu?! Niepokoiła się. Byłam wyjątkowo niespokojnym i gadatliwym dzieckiem. Dzieckiem, które w nocy nie umiało spać, jak inne a jego nadpobudliwość przyczyniała się do problemów. Nigdy nie potrafiłam wcześnie zasnąć a w nocy wierciłam się i narzekałam. Nie płakałam. Po prostu leżałam nieprawdopodobnie się męcząc. Utrzymywało się to przez całe dzieciństwo, dojrzewanie i nadal powraca. Może się to wydawać dziwne, ale pamiętam to. Któregoś razu w związku z bezsennością przeczytałam całą księgę , Opowieści z Narnii" przez nockę. Zaoferował mi to zresztą jeden z kolegów z autyzmem w późniejszym okresie dzieciństwa. ‌Potrafiłam budzić moją mamę, przez co była ona jeszcze bardziej zmartwiona. W końcu niemowlę i małych bez zaburzeń spałby o takiej porze a nie był w pełni wypoczęty i chcący wariować.

Kolejnym objawem osoby z ZA było kiwanie się, w przód i w tył, na co w rodzinie nie umieli znaleźć żadnego wyjaśnienia, przecież należałam do zadbanych, kochanych i wręcz częściowo rozpieszczanych dzieci i powody do choroby sierocej nie miały żadnych podstaw. Stawiano mi różne diagnozy, ale żaden ze specjalistów w tamtym okresie nie zaoferował, że jestem autystyczna. W końcu należałam do płci żeńskiej a ,,dziewczynki na takie dolegliwości się nie skarżą". Jak to niektórzy twierdzili i nadal twierdzą.

W końcu postawiono mi diagnozę ADHD. Na tym pierwszy etap się zakończył. Jednak powrócił on w latach szkolnych. Idąc do klasy 0, szybko okazało się, że nadpobudliwość nie jest jedynym moim kłopotem, o czym mnie samej udało się przekonać. Nie umiałam bowiem znieść hałasu w tak dużej grupie dzieci, ani podjąć z nimi zabaw wymagających koordynacji ruchowej, takich jak gra w piłkę, czy ćwiczenia fizyczne. Nie potrafiłam też kolorować, tak jak one. Moje prace plastyczne w tamtym okresie, były według standardów dorosłych w ocenie prac dzieci, po prostu brzydkie. Rysowałam kołami, przyciskałam ołówek bardzo mocno nie umiałam inaczej. Uwielbiałam rysować i skupiałam na tym większość uwagi. Robiłam szybkie bazgroły a moim postaciom na nich nadawałam historie i imiona. Dobierałam specyficzne barwy. Niekażdy z nauczycieli uważał to za plus. Prędzej za minus.

Moja pani pedagog wspomagająca z klasy zero okazała się okropną osobą na stanowisku, które zdecydowanie ją przerasta. Była dla mnie wredna i niemiła, podobnie dla chłopca z zaawansowanym autyzmem. Uważam, że powinien on przebywać w szkole specjalnej, bo kontakt z nim ograniczał się do słuchania jego pisków i wybuchów agresji, dla jego dobra na tym etapie myślę, że zbyt szybko znalazł się między dziećmi bez zaburzeń. Jednak obowiązkiem tej pani było się nim dobrze zająć a ona potrafiła go szarpnąć lub uderzyć. Nie radziła sobie. Mnie również, jak pisałam, z jej strony spotykały krzywdy. Skrytykowała moją pracę plastyczną, ponieważ jej kolory były inne niż reszty dzieci. Gdy inne dzieci wybrały do pokolorowania dzieci na śniegu jasne barwy, ja wzięłam odcienie fioletu, czerwień żółty oraz czarny. Chciałam zrobić zachód słońca. Gdy zapytałam pani czy ładnie, oznajmiła, że praca jest ,,ohydna". Rysunek został wyrzucony przeze mnie do kosza i płakałam cały dzień. Mama była oburzona.

Podobne zdarzenie miało miejsce na balu, gdzie bałam się nagromadzenia ludzi i hałasu. Błagałam panią, by pozwoliła mi wyjść z sali gimnastycznej, bo bardzo się boję i bolą mnie uszy. Ale miała mnie gdzieś, chciała mnie zmusić do zabawy a gdy ciągle się wzbraniałam, darła się na mnie.

Nie przyszło jej nawet do głowy, że moje zachowanie jest typowe dla dzieci z ASD. Baba została zwolniona po tym, gdy reszta rodziców dzieci zdrowych i z zaburzeniami poszła na skargę do dyrekcji szkoły. Tymczasem mama myśląc, że mam ADHD, posłała mnie zajęcia rewalidacyjne, gdzie kobieta pierwszy raz zauważyła, że wykazuję objawy nie ADHD, ale Zespołu Aspergera. Powiedziała to mamie a mama czytając o tym zauważyła, że moje zachowania mocno wpisują się w te w spektrum.

Później otrzymałam diagnozę. Zaczęła się wtedy moją walka. Jako dziecko byłam raczej szczęśliwa, zmieniłam szkołę na prywatną i przez pierwsze trzy lata było super. Niestety z czwartą klasą do grupy doszli inni uczniowie a ja stałam się popychadłem całej klasy pod przewodnictwem jednego z nich. Byłam inna, niż moi rówieśnicy. Zarówno pod względem dojrzałości wiekowej, jak i innych cech ZA. W wieku 10 lat potrafiłam się jeszcze czasowo bawić lalkami bobasów. Inni śmiali się z tego. Podczas rysowania stukałam w kartkę długopisem lub ołówkiem, pomagało mi się to odstresować. Niestety, dzieci uznały to za powód do śmiechu. Tak samo fakt, że nigdy nie należałam do szczupłych a wręcz przeciwnie. Problem z koordynacją ruchową i niezgrabnością nie ułatwiał sprawy.

Któregoś dnia zostałam po prostu pobita, za bycie sobą, za powiedzenie o czymś, co było złamaniem nie pisanej zasady, wychowawcy. Chłopcy z klasy zemścili się na mnie i pobili. Skopali mnie w damskiej toalecie. Miałam siniaki wszędzie. Zagrozili mi kolejnym pobiciem, jeśli komuś powiem. Bałam się, że mnie zabiją. Nigdy w życiu tak nie czekałam na mamę. Musiała mnie uspokajać w samochodzie. Powiedziałam jej, a raczej pokazałam. Tata chciał to zgłosić na policję, ale zadecydował, że dla mojego dobra i stresu najpierw zajmie się tym szkoła. Jak należało się spodziewać, w szkole prywatnej nie zostały podjęte absolutne żadne konsekwencje wobec dzieci. A oni chociaż mieli zakaz zbliżania się do mnie, nadal upokarzali mnie słownie, po czasie zaczęłam wierzyć w to, co mówią. Jeden z chłopców nazwał mnie głupią k***, drugi wyzwał od dziwek, jeszcze ktoś powiedział: to nie jest ona, to jest ono. Zabolało mnie to. Teraz wiem, że nawet gdybym była osobą niebinarną, mówiła bym o tym głośno, tak samo nie boję się powiedzieć. Tak, prawdopodobnie jestem biseksualna. Nie ma w tym nic złego. Orientacja i płeć nie są od nas zależne. Czyjeś potrzeby nie świadczą o człowieku. Nikt nie jest z natury zły. Nawet te dzieci, które mnie wtedy gnębiły, doświadczyły w życiu ogromnego cierpienia. Potrzebowały pomocy, której rodzice nie potrafili im dać. Ból rozładowali agresją na dziecku, które nie potrafiło się obronić. Zrobili rzecz straszną, ale myślę, że byłabym w stanie im to po latach wybaczyć. Oni też byli sami ze swoimi przeciwnościami. Nie mniej wtedy znęcali się nade mną, a ja coraz bardziej czułam ze życie nie ma sensu. W domu również się nie przelewało, Ojciec nie tylko stracił pracę i firmę. ale również zaczął pić. Dochodziło do sporów. Żeby spłacić kredyt we frankach rodzice musieli sprzedać dom. Tata nadużywał alkoholu, mama się z nim kłóciła. Opamiętał się dopiero po czasie i wyszedł z nałogu. Do tej pory uważam to za cud. Powiedział, że daliśmy mu siłę. Przeprowadziliśmy się do babci. Mieszkaliśmy we trójkę w jednym małym pokoju. Było mi ciężko.

Myślałam o samobójstwie, chociaż nikomu nie powiedziałam. Wspomnienia z czterech lat poprzedniej szkoły były we mnie . Były dla mnie palącym bólem, cierpiałam tak bardzo, jak tylko może wystraszone autystyczne dziecko. Tata mieszkał sam, poza domem babci u swoich rodziców, przyjeżdżał kiedy mógł. Mama mamy nie chciała go widzieć. Była na niego wściekła. Pogodzili się dopiero po czterech latach. Mam wrażenie, że w tamtym okresie cofnęłam się w rozwoju z powrotem do klas pierwszej i drugiej podstawówki. Wyuczone już umiejętności komunikacyjne spadły. Chciałam być otwarta, lecz nie umiałam. Zmiana szkoły na klasę integracyjną do tego ja ostatnią podstawówki, gdzie wszyscy się znali... Bałam się. Bałam, że dzieci znienawidzą mnie tak, jak w prywatnej. Mama musiała mnie zmusić do pójścia na rozpoczęcie roku. Gdy zobaczyłam swoje wychowawczynie, było jeszcze gorzej. Popatrzyłam na dwie kobiety. Zdecydowanie wyglądały specyficznie. Były to osoby wystrojone i zadbane, aż do przesady a przynajmniej tak sądziłam. Jako dziecko nigdy nie widziałam jeszcze, by ktokolwiek był aż tak bardzo zadbany. Tym bardziej, że jako dziecko z ASD dbanie o siebie było dla mnie abstrakcją.

Nienawidziłam szczególnie czesania i mycia włosów, wiązało się to dla mnie z dużym bólem. Wtedy ubierała mnie głównie mama. Mój wygląd był kwestią drugorzędną. Patrząc na te kobiety miałam wrażenie, że coś mi nie pasuje, szczególnie mocny makijaż jednej z nich, biorąc pod uwagę jej wiek wydawał mi się nie na miejscu. Ależ byłam niedojrzała. Jej strój, nieco jak dla mnie w tamtym okresie śmiały, tym bardziej. Wyraz twarzy i fryzura sugerowały mi despotyczną, starą jędzę. U drugiej podobnie, chociaż budziła mniej przerażające skojarzenia. Do tej pory śmieje się ze swojej głupoty. Bo osoby, które tak pochopnie skreśliłam całkowicie myśląc, że scenariusz z danych lat szkolnych się powtórzy, naprawiły podczas tego jednego roku, to co inni ludzie, łącznie z nauczycielami, zdążyli zepsuć przez poprzednie trzy lata szkoły prywatnej. Jako dziecko nie zdawałam sobie sprawy z tego, z czego zdaje sobie sprawę teraz z biegiem lat, patrząc na to z boku jako na zagubioną, zastraszoną i nie widzącą specjalnie wyjścia z sytuacji dziewczynkę z ASD, której wydawało się, że świat jej nienawidzi i to ona jest temu winna, bo nie jest taka jak inni. Bo dla niej świat jest czarno-biały. Nikt poza domem, gdzie rodzicie starali się z całych sił, nie uczył jej tych odcieni szarości, a potrzebowała tego. Skąd miała wiedzieć o tych nie pisanych zasadach, jak nie od innych ludzi ze środowiska szkolnego. Nauczona niezbyt dobrymi doświadczeniami ,że ludziom ufać nie należy, bałam się mojej wówczas nowej pedagog wspomagającej i wychowawczyni strasznie. Tym bardziej, że wygląd , szczególnie pierwszej z nich dalej mnie nie przekonywał. Myślałam stereotypami. Ach ten zespół Aspergera...

Gdy pierwszy raz, ktoś zamiast jak przedmiot bez głosu i popychadło, potraktował mnie na poważnie, podmiotowo, byłam w niezłym szoku. ,,To ja jestem dla kogoś człowiekiem a nie rzeczą?! To ja mam prawo się źle czuć?! Mogę wrócić do domu?! Naprawdę ta osoba nie zmusza mnie żebym tu siedziała?!". Szok nie do opisania. Znajomość przez rok z dwiema dość ekscentrycznymi nauczycielkami zakończyła się swojego rodzaju przyjacielskimi relacjami, i nie jeden czytając to zdziwi się. To tak można?! A i owszem. Obecnie po prostu wśród pracowników oświaty brakuje ludzi, którym zależy i którzy zamiast pójść do pracy z przymusu mimo ogólnego rozgardiaszu potrafią potraktować sytuację na poważnie, nim zmieni się ona w piekło. A życie dziecka z problemami można przecież odmienić cierpliwością, dobrym gestem, ciepłymi słowami i chwilą uwagi. Nie tylko ja zyskałam na pomocy tych osób, jednej z moich znajomych z klasy w tamtym okresie z ,,dzikiego autystycznego dziecka" pod ich wpływem zmienił się w całkiem kontaktową osobę. Chociaż w gimnazjum gnębienie mnie powróciło i wciąż mnie nie znoszono, stałam się silniejsza niż przedtem. Zdjęcie tymi kobietami, które zrobiłam na jednej z wycieczek towarzyszyło mi podczas załamania nerwowego w szpitalu, w którym znalazłam się przez silną reakcję nerwową spowodowaną nauką. Pomogło mi dojść do siebie. Wydaje się naiwne, ale w tamtym okresie potrzebowałam wsparcia. I otrzymałam je. Jeśli któraś z tych kobiet, w co wątpię, to przypadkiem przeczyta. Dziękuję z całego serca za pomoc w tamtym ciężkim okresie życia. Dziękuję również moim rodzicom, którzy są dla mnie do teraz osobami niepokonanymi. Dziękuję też każdemu kto zamiast osoby z autyzmem potrafi widzieć we mnie też kobietę.

Witam, jestem samotną matką samotnie wychowującą syna diagnozowanego z powodu podejrzenia autyzmu. 

Były mąż odszedł do innej kobiety a nas zadłużył. Ten człowiek nas nachodził i bił nas. Chociaż miałam 9 miesięcy piekła i po narodzinach syna ponad rok koszmaru, walka w sądzie o syna, ale nie żałuję, ponieważ nie zamieniła bym synka na żadne zdrowe dziecko, bo syn jest dla mnie całym światem.

Hej, jestem autystyczną dziewczyną w maturalnej klasie. Bardzo lubię mój autystyczny umysł - czasami sprawia problemy, ale ostatecznie nigdy nie wymieniłabym go na inny. Zresztą, źródłem większości moich problemów jest nie mój autyzm, a społeczne go postrzeganie. 

Codziennie słyszę historie o biednych rodzicach, których to los pokarał dziećmi z autyzmem, codziennie słyszę o tym, jakie to niby cierpienie mój mózg przynosi mi i wszystkim wokół, codziennie świat daje mi do zrozumienia, że coś jest że mną nie tak, że moje myśli, emocje i reakcje są nie na miejscu, że powinnam starać się zmienić, wyrzec się tego kim jestem żeby wpasować się w oczekiwania społeczeństwa. Przez wiele lat próbowałam to właśnie zrobić, imitować zachowania osób neurotypowych, udawać kogoś, kim nie jestem. Odbiło się to jednak bardzo mocno na moim zdrowiu psychicznym, dlatego teraz, w wieku prawie dwudziestu lat, uczę się być sobą - autentycznie autystyczną.

Witam jestem mamą 12 letniej Zosi. U córki stwierdzono spektrum autyzmu w wieku 9 lat. Mimo swoich problemów Zosia jest pogodnym dzieckiem kochającym ludzi i zwierzęta chociaż nie wiem czy do końca wie, co to znaczy KOCHAĆ. To moja artystka, bo kocha sztukę. 

Pędzel, kredki czy nożyczki to jej atrybut dnia codziennego. Jako matka w sercu ciągle mam obawę czy córka poradzi sobie w przyszłości z dorosłym życiem. Robimy wszystko aby tak było, bo kochamy nasz NIEBIESKI skarb❤️

Jestem Monika. Mam 20 lat. Dopiero w wieku 17 lat wykryli mi autyzm, zespół Aspergera. Przez 9-10 lat miałam koszmarne dzieciństwo i szkołę do której uczęszczałam. Praktycznie nikt mnie nie lubił i nie szanował. Ciągle mnie straszyli, grozili, nękali, wyśmiewali, bili... Żadna z moich byłych wychowawczyń razem z pedagog nie pomogli mi. 

Chcieli mnie nawet wyrzucić ze szkoły. Zaczęłam naukę w szkole zawodowej. Dopiero mój były wychowawca zaczął się o mnie martwić, gdy widział że jestem w ciągłym niepokoju oraz że się samookaleczałam. On porozmawiał z moją mamą i pokierował nas do szpitala psychiatrycznego. To tam wykryli i zdiagnozowali mi Aspergera ze stanami lękowymi. Teraz jestem w innej szkole, uczę się drugiego już zawodu. W tej szkole specjalnej mnie akceptują, rozumieją, pomagają. Niestety mam problem, że bardziej lubię rozmawiać z nauczycielami, a nie z nauczycielkami. Ponieważ nie ufam, aż tak nauczycielkom, mam z tym problem i na razie tak trzymam się na uboczu. Mam chęć zemsty na tych, którzy mnie skrzywdzili, ale po co mam to robić. Przecież karma wraca. Teraz mieszkam z mamą w spokoju i ciszy, z dala od awantur, kłótni, nękania psychicznego oraz ojca, który teraz się obudził. że ma córkę.

Mam na imię Anna i jestem mamą 5-letniej Julii, u której zdiagnozowano autyzm. Julia jest cudownym, uśmiechniętym dzieckiem, aczkolwiek bywa naprawdę trudna i czazem ciężko mi opanować jej histerie. 

Miałam bardzo ciężki poród i od samego początku czułam, że Julia jest inna niż niemowlęta, z którymi do wtedy miałam do czynienia. Ale to moje ukochane dziecko i zrobię wszystko, by jej pomóc stać się samodzielną, wspaniałą kobietą. Julia to najlepsze, co mnie w życiu spotkało.

Jestem mamą 6-letniego Kuby z autyzmem. Diagnozę usłyszałam gdy syn miał 2,5 roku. Oczywiście wszystko musiałam załatwić prywatnie, bo w moim mieście średni czas oczekiwania do psychiatry dziecięcego to ok. pół roku. Stracony czas, który można przeznaczyć na terapię. 

Kuba mówi jednak cały czas, mierzymy się z zachowaniami niepożądanymi (niestety zagrażającymi zdrowiu i życiu dziecka, jak i osób w jego otoczeniu). Widzę postępy terapii, bo zachowań jest trochę mniej. To ciągła walka o przyszłość syna.

Cześć, mój synek ma teraz 14 lat. W wieku 7 lat zdiagnozowano u niego zespół Aspergera. Damian od urodzenia był bardzo, aż za bradzo, spokojnym dzieckiem. Nie płakal, kiedy był głodny czy miał mokra pieluchę. Kiedy był niemowlakiem, jego oczy były skierowane w jeden punkt. Lekarze mówili, że to minie. Lecz tak nie było.

Do 4 roku życia moczył się, a do 3 roku życia mówił wybiórczo. Lekarze mówili, że to minie. Jednak po długiej diagnozie u psychiatry i psychologa z poradni dla dzieci zaburzeniami całościowymi, stwierdzono zespołów Aspergera. W wieku 7 lat moje dziecko zostało zdiagnozowane i rozpoczęliśmy leczenie. Pomimo wysokiego ilorazu inteligencji, nadal ma problem w dostosowaniu się w społeczeństwie. Pomimo, iż jest lubiany przez kolegów, jest zamknięty w swoim świecie. Cały czas musi mieć wsparcie specjalistów i osób najbliższych. Cały czas potrzebuje współdziałania osób trzecich. Pozdrawiam

Mój syn został zdiagnozowany, gdy miał 8 lat. Ciche dziecko, które bało się wszystkiego, co nowe. Syn jest piętnowany w szkole, ale swiadomość, że ma zespół Aspergera pomogła nam wychować wspaniałego, mądrego nastolatka. 

Wojtek ma 13 lat i chciałabym, aby w przyszłości miał grono przyjaciół. Jestem z niego dumna. Jest moim ulubionym człowiekiem na ziemi.

Jestem mamą 4-letniego Marcela, który otrzymał w wieku 2,5 roku diagnozę - dziecięcy autyzm. Oczywiście specjaliści prywatni. Na państwowego psychiatrę czekamy od 2 lat. Marcel jest cudownym chlopcem, bardzo lubi tanczyć i się przytulać.

Mowa jest słaba, ma też poważną wybiorczość pokarmową. Boję się przyszłości, etapu szkoły i jego samodzielności. Niestety ciągle mała jest wiedza na temat autyzmu. Wiele ludzi uznaje mnie za złą matkę, a syna za rozpieszczonego...

U Szymona zdiagnozowano autyzm w wieku 2,5 lat. Do tej pory ciężko nam z postawioną diagnozą. Zostaliśmy sami sobie i szukamy cały czas oparcia i pomocy. Syn ma teraz 3 lata. Jest pogodnym uśmiechniętym przedszkolakiem. Ciężko mu znaleźć się w grupie, ma swoje ciężkie dni kiedy obydwoje z mężem mamy ochotę usiąść i płakać, bo nie wiemy co się dzieje. 

Wynika to z braku komunikacji. Nie wiemy, czy coś chce czy coś go boli. Codziennie wstajemy z nadzieją że dzisiaj będzie dobrze, że dzisiaj będzie dobry dzień. Z powodu pandemii i częstych izolacji syn jest znerwicowany i nadpobudliwy, robiąc sobie krzywdę i osoby otaczające. Ciężko nam każdego dnia, jednak mamy cały czas nadzieję, że będzie dobrze ❤️

Moje dziecko urodziło się jako dziecko z autyzmem i lekkim upośledzeniem umysłowym. Ale zanim doszło do orzeczenia dużo przeszłam jako matka dziecka. Dziecko płakało zawsze i wszędzie, jak wchodziło do dużych pomieszczeń i miejsc, gdzie było głośno. W przedszkolach było sześciu i dwóch szkołach podstawowych. 

Teraz ma nauczanie indywidualne w szkole podstawowej specjalnej. Moja praca indywidualna. Ale to jeszcze jak widać nie wszystko, teraz walczymy na nowe orzeczenie dziecka, na nowy poziom kształcenia. Dziecko ma 9 lat. Jest coś u nas, co jest bardzo trudne.

O tym, że jestem w spektrum autyzmu, dowiedziałam się mając 39 lat. W tym czasie miałam ciekawą i dobrze płatną pracę (dzięki autystycznemu sposobowi patrzenia na świat dostrzegam rzeczy, których inni nie widzą, a w branży konsultingowej to jest dobrze wyceniane), spłacony kredyt na mieszkanie i harmonijne relacje z rodziną i znajomymi. 

Zaskoczyło mnie, że tak ogarnięta i zadowlona z życia osoba jak ja może być w spektrum autyzmu. Zapoznawszy się z tematem zrozumiałam, że autyzm to nie tylko smutne dzieci za szybą, ale całe masy osób niezdiagnozowanych, bo radzących sobie z życiem i niepotrzebujących żadnej pomocy. Tak że tak :-)

Cześć, mam na imię Natalia, mama 8 letniego Bartosza. Został zdiagnozowany w wieku 2,5 roku. Autyzm sziecięcy. Oczywiście diagnoza była prywatna, bo NFZ bardzo długo się czeka. Syn dostał szybko terapie, ale w większości prywatną.

Zrobił bardzo duże postępy i dalej rozwija się coraz lepiej. Powodzenia dla wszystkich rodziców. Nigdy nie można się poddawać.

Moja córcia ma prawie 9 lat i zdiagnozowany autyzm. Diagnoza mogłaby być o wiele wcześniej, gdyby pani psycholog z Poradni, do której poszłam po pomoc zauważyła coś. Niestety powiedziała, że Natalcia jest wrażliwą dziewczynką. Co prawda w opinii opisała, iż zauważyła nadpobudliwość, echolalie, lęk, jednak nic nie wzbudziło w niej podejrzeń. 

Wiele przeszłam, nawet sprawę o ograniczenie mi praw rodzicielskich, ponieważ moja teściowa z zawiści poinformowała ówczesną dyrekcję szkoły, że Natalcia nie ma żadnych stanów lękowych, że jest zdrowym dzieckiem, a ja przetrzymuję Ją na siłę w domu. Panie kuratorki również stwierdziły, że widziały dzieci zalęknione, które chowają się za spódnice matki, a Ona grzebała im w torebkach, wszędzie było jej pełno. Skończyło się dla mnie dobrze, ale tak mnie poniżono, zrobiono ze mnie matkę psychopatkę. A ja sama, nie mając pomocy znikąd, miłością i cierpliwością wyciągnęłam swoją kruszynkę z domu. Teraz wiem, co Jej dolega i będę walczyć. Marzę jak każdy rodzic, by była szczęśliwa, kochana, by umiała z tym żyć, bo im jest najciężej.

Dzień dobry, jestem mamą czteroletniego Frania z ASD. Został zdiagnozowany ponad rok temu. Nie było to łatwe, ponieważ Franek trochę się maskował i nie zdradzał typowych objawów zaburzeń. Oboje z mężem czuliśmy jednak, że coś jest nie tak. Na chwilę obecną mały chodzi do logopedy, coraz więcej mówi i co ważne - dopasowuje słowa do sytuacji. 

Oczekujemy na terapię dzienną. Pewnie to trochę potrwa, bo na samą wizytę w ośrodku państwowym czekaliśmy 8 miesięcy. Dlatego zdiagnozowaliśmy go w placówce prywatnej, a później tylko uzyskaliśmy potwierdzenie w tej państwowej (gdzie oczekujemy na ww. terapię). Franiu ma również nauczyciela wspomagającego w przedszkolu. Autyzm będzie z nim, z nami już zawsze. Mam czasami gorsze chwile - widzę, jak syn robi dwa kroki do przodu i za chwilę jeden w tył... Najważniejsze jednak, że robi postępy, rozwija się. W swoim tempie, ale jednak. I to cieszy najbardziej :) Pozdrawiam, Joanna

Urodziłem się zdrowy, super się rozwijałem, aż pewnego dnia bardzo bolały mnie uszy - tak myślała mama. Pojechała ze mną do lekarza, uszka miałem zdrowe. Laryngolog skierował mnie na inne badania, okazało się, że uszka bolą mnie za każdym razem, gdy słyszę głośną mowę, dźwięki tv, pralki do prania, szum wiatru, deszczu, burze, auta. 

Boli mnie mocne światło, boli mnie dotyk mamy, nie lubię ludzi, kocham ciszę, kółka - kręce nimi godzinami, gdy coś mnie denerwuje wciskam się między łóżko i szafkę tam mnie nikt nie widzi, zasłaniam uszka, zamykam oczka i czekam, aż te okrutne dźwięki miną.

Pewnego dnia byliśmy z dziećmi na dworze. Był piękny słoneczny dzień. Córka biegała z koleżanką, bawiła się, a syn - mój 10letni autysta - jak zawsze, kiedy wychodzi na podwórko, puszczał bańki mydlane i chodził w kółko machając rączkami.  

W pewnym momencie podbiegło do niego dwóch chłopców w jego wieku i po chwili patrzenia jeden powiedział do drugiego: patrz jaki dziwny typ, chodzi w kółko i puszcza bańki. Podbiegła do nich moja 6letnia córkam, mówiącdo nich: on nie jest dziwny, on jest chory i taki się urodził. Podeszła, przytuliła brata z całej siły i dała mu buziaka w policzek. W tym momencie byłam bardzo poruszona, smutna, ale też dumna i szczęśliwa, że moja córka wykazała się większym zrozumieniem i empatią niż dzieci starsze od niej. Pewne jest natomiast to, że rodzicie nie mówią dzieciom, że w środowisku żyją inne osoby chore i niepełnosprawne. Nie zawsze niepełnosprawność jest widoczna na pierwszy rzut oka. Uświadomcie swoje dzieci, że wyśmiewanie i obgadywanie takich osób może mieć różne konsekwencje i nie należy tak postępować. Mama autysty

Moja Julia ma 13 lat, została zdiagnozowana rok temu i od tamtej pory nasze życie się zmieniło. Diagnoza Asperger. Julia nie chodzi do szkoły, nie ma koleżanek, nie wychodzi na dwór, stany lękowe jej nie opuszczają. Do tego wybiórczość jedzenia, nadwrażliwość słuchowa i bezsenność. 

Julia jest bardzo zamkniętym dzieckiem, tak naprawdę nie wiem, co czuje i co myśli. W szkole nauczyciele uważali ją za dziecko niegrzeczne i zdemoralizowane, skutkowało to skierowaniem sparawy do sądu przez szkołę. A ja wiedziałam, że coś nie dobrego dzieje się z moją córką od wczesnych lat, były wizyty w poradni, terapie, wizyty u psychiatry, hospitalizacje i nikt nie stwierdził AS. Dopiero w wieku 12 lat postawiono diagnozę. W naszym mieście jest ciężko o konkretnych specjalistów, brak terapeutów a wyjazd do innego miasta nie wchodzi w grę, ponieważ córka boi się podróżować. Dla nas to jest początek drogi a ja nie wiem jak pomóc własnemu dziecku.

Mam autyzm od urodzenia, a na diagnozę przyszło czekać mi niemal pół wieku, choć pracuję i płacę skałdki ZUS, to za diagnozę muszę zapłacić 800 PLN. Po co mi ona? Aby dalej żyć lepiej, aby pomagać skuteczniej, aby móc jeszcze bardziej wspomóc moich dwóch synów z autyzmem - Antosia, 15 lat i Czarka, 19 lat. 

Moim marzeniem jest stworzyć tak duże stowarzyszenie autystyków z całego świata, abyśmy obok neurotypowych ludzi mogli stać ramię w ramię - aby już nikt nie próbował nas przerabiać na nuerotypowych ludzi, tylko potrafił z nami zyć i współpracowac efektywnie.

Moje dziecko urodziło się jako dziecko z autyzmem i lekkim upośledzeniem umsłowym. Ale zanim doszło do orzeczenia, dużo łez przełam jako matka. Dziecko płakało zawsze i wszędzie, kiedy wchodziło do dużych pomieszczeń i miejsc, gdzie było głośno. 

W przedszkolach było 6 i 2 szkołach podstawowych. Teraz ma nauczanie indywidualne w szkole podstawowej specjalnej. Ale to jeszcze, jak widać, nie wszystko. Teraz walczymy o nowe orzeczenie dziecka.

Jestem mamą 10-letniego Oliwierka, w 3 urodziny dostaliśmy diagnozę: Autyzm. 1,5 roku szukaliśmy odpowiedzi na dziwne zachowania... Dużo specjalistów, jeszcze więcej badań. Nikt nie wspomniał, ze może to być Autyzm. 

Jesteśmy juz 7 lat po diagnozie, emocje opadły, żal do wszystkich również. Liczy się tylko tu i teraz. Kocham mojego synka za wszystko.

Moja historia jest banalna: syn z Zespołem Aspergera jest psychicznie dręczony, nękany i "poniewierany jak śmieć " w środowisku równolatków. Z najlepszego ucznia w klasie, staje się tym niewidocznym, który nie chce się uczyć, a szkoła staje się traumą. 

Zamyka się przed wszystkimi, a na mnie odreagowuje nieraz coś, o czym nie mam pojęcia! Ponad roczny koszmar, o którym nie chciał mówić, bo przecież " jest facetem" - dzieje się każdego dnia, a ja nie mam pojęcia o tym! Ale gdy koledzy nie mając już pomysłów na niszczenie psychiczne syna, wytaczają większe działa i atakują mnie, to Aspi ma DOŚĆ MILCZENIA. I tu zaczyna się piękna historia...

Dyrektor tlumaczy nastolatkowi z ZA, że dzieci nauczycieli mają gorzej, że to taka zabawa, gdy w szatni bez kamer rozgrywa się koszmar każdego dnia... a uduchowiony wychowawca zajmuje stanowisko, że rodzic powinien wybaczyć i dać szansę każdemu dziecku, które błądzi, że wina jest po obu stronach. Ale co, gdy nie da się odeprzeć dowodów, które mam.... Nagrania, screeny dialogów, rysunki... Ale to są tak naprawdę dowody na to, że ten system, że założenia, że definicje wsparcia dzieci z ZA - to fikcja. Po co orzeczenia i dostosowania? Szkoła, która świeci na niebiesko, w której pracują nauczyciele posiadający kwalifikacje, wiedzę i doświadczenie w pracy z autystami - w tym konkretnym przypadku wszyscy ponieśli klęskę. Moje dziecko jest tym przypadkiem.

Kolejny uczeń, który przeniósł się z tej klasy! Co dalej? Nowa szkoła, nowi nauczyciele i rówieśnicy - to omówiona i rozłożona na czynniki pierwsze zmiana, która URATOWAŁA ten "przypadek". Ale ja miałam siłę i alternatywę. A co z "innymi przypadkami"? Po co kampanie informacyjne, spotkania, certyfikaty? Chyba po to, by w mediach społecznościowych promować idee wspierania takich "przypadków ", bo to jest MODNE! Bo MEDIALNE! Bo tak TRZEBA! Ale dziecko ze wszystkim przyjdzie do matki. Bo tylko dom jest gwarancją bezpieczeństwa. A to chyba nie taka powinna być historia...

Hej, jestem Oskar. Stwierdzono u mnie autyzm w 4 roku życia, a teraz mam 8 lat. Trochę inaczej postrzegam świat niż moi rówieśnicy. Moje mocne strony w nauce to matematyka i angielski a najsłabszą stroną jest czytanie. 

Wiadomo, że ja postrzega świat inaczej, z byle czego czasem potrafię płakać i niestety niektórzy nie umieją tego zrozumieć. Ale lubię śwój świat, bo buduję wszytko w przestrzeni.