„Uczestnictwo w tego typu wydarzeniach jest istotne ze względu na możliwość poznania podejść badawczych realizowanych w poszczególnych ośrodkach na całym świecie. Dzięki przemyślanej i ciekawej strukturze wydarzenia, nawet uczestnictwo bez możliwości wygłoszenia własnego referatu, było inspirujące”. Przeczytaj relację dr Mai Drzazgi-Lech i poznaj INSAR z pierwszej ręki!

Szansa dla badaczy i naukowców z całego świata.

W dniach 3-6.05.2023 w Sztokhomie, w Szwecji odbyła się coroczna międzynarodowa konferencja organizowana przez International Society of Autism Research. Mój udział w tym wydarzeniu jako uczestnika biernego był możliwy dzięki uzyskaniu statusu jednej z trzech laureatek w konkursie Fundacji JiM INSAR Grant oraz wsparciu Instytutu Socjologii Uniwersytetu Śląskiego.

Uczestnictwo w tego typu wydarzeniach jest istotne ze względu na możliwość poznania podejść badawczych realizowanych w poszczególnych ośrodkach na całym świecie. Dzięki przemyślanej i ciekawej strukturze wydarzenia, które obfitowało nie tylko w wykłady plenarne, ale również warsztaty, networking, spotkania grup roboczych, w trakcie których dyskutowano np. na temat strategii wydawniczych czy międzykulturowego podejścia, nawet bierne w nim uczestnictwo (bez możliwości wygłoszenia własnego referatu) było inspirujące.

fot. INSAR

Okiem badacza – organizacja konferencji INSAR.

Świetnym pomysłem organizatorów było wyodrębnienie na dużej hali przestrzeni dla plakatów naukowych (posterów). Sesje posterów były uporządkowane tematycznie i zmieniały się co pół dnia. W spokoju można było zapoznać się z prezentowanymi wynikami badań i porozmawiać z ich autorami. Wśród tematów posterów można było wyróżnić przede wszystkim podejście medyczne, terapeutyczne, lingwistyczne, oraz perspektywę rodziców dzieci autystycznych.

Istotnym motywem, którego realizacje umożliwił mi udział w tej konferencji było poznanie pojedynczych samorzeczników ze Stanów Zjednoczonych czy z Wielkiej Brytanii. Ważne były dla mnie również dyskusje w kuluarach, które mogłam przeprowadzić z  prelegentami/uczestnikami konferencji z innych krajów. Przykładowo dowiedziałam się, że w Turcji podejście samorzecznicze występuje znikomo.

Bardzo ciekawym pomysłem było zorganizowanie spotkań dotyczących wybiórczości pokarmowej w formule warsztatowej. Szczególne zainteresowanie wzbudził we mnie blok tematyczny prezentowany na sesjach plenarnych dotyczący osób rozwijających się w spektrum autyzmu w wieku senioralnym. W trakcie wykładów często prezentowane były dane statystyczne charakterystyczne dla wybranych państw, chociaż nie zawsze pochodziły one z badań zrealizowanych na próbach reprezentatywnych. Uważam, że perspektywę, wedle której autyzm dotyczy całego życia jednostki, a nie tylko pierwszych lat jej życia – warto szerzej propagować w Polsce.

fot. INSAR

INSAR 2023 va AE2022

Wybierając się na tą konferencję nie spodziewałam się tego, że w ogóle nie będzie na niej obecna perspektywa socjologiczna. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że temat autyzmu jest już od kilku lat obecny na międzynarodowych cyklicznych konferencjach organizowanych przez European Sociological Association i American Sociological Association, które to wydarzenia mają podobną rangę co Annual Meeting International Society for Autism Research. W przyszłości warto zadbać o to, aby również socjologiczne badania, ilościowe i jakościowe, były prezentowane na INSAR Annual meeting. Analogicznie do sytuacji, gdy Fundacja JiM zleciła Fundacji CBOS (Społeczny obraz autyzmu 2021) realizację badań ilościowych na próbie reprezentatywnej dla społeczeństwa polskiego może warto zastanowić się nad zrealizowaniem takich badan przez EuroStat w odniesieniu do państw członkowskich Unii Europejskiej?

Zaskakującym było dla mnie całkowite zrezygnowanie przez organizatorów konferencji z papierowej wersji programu oraz wprowadzenie różnych kolorów smyczy jako sposobu na wizualne zakomunikowanie pozostałym uczestnikom konferencji poziomu otwartości na interakcje społeczne. Dbałość o ekologie jest bardzo ważna, ale warto zapytać uczestników konferencji w momencie rejestracji, czy preferują program w wersji papierowej czy w wersji elektronicznej. W konferencji uczestniczyło ponad 2000 osób w różnym wieku, więc można przypuszczać, że były wśród nich również osoby, które nie są zaprzyjaźnione z formułą online odczytywaną za pomocą smartfonów. Natomiast jeśli chodzi o fakt, że każdy uczestnik mógł poprzez wybór koloru smyczy zakomunikować swój poziom otwartości na interakcje z innymi, to uważam, że to rozwiązanie było mało czytelne. Plakietki w różnych kolorach wraz z krótką informacją w kilku językach, które przykładowo zastosowano podczas konferencji Autism-Europe 2022 uważam za prostsze rozwiązanie, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę takie zmienne jak wiek i neurotypowość/neuronietypowość uczestników.

Uczestnictwo w wykładach, warsztatach, wydarzeniach networkingowych, zapoznanie się z plakatami podczas sesji posterowych oraz rozmowy w kuluarach były dla mnie okazją do poszerzenia wiedzy oraz wzmocnienia sieci kontaktów zawodowych. Mam nadzieję, że wzmocni to finalizacyjny efekt już prowadzonych przeze mnie badań oraz wspomoże tworzenie nowych projektów badawczych, już o charakterze międzynarodowym.

Opracowała

Dr Maja Drzazga-Lech